របៀបធ្វើ ញាំត្រយ៉ូងចេក ------------ #គ្រឿងផ្សំ - ត្រយ៉ូងចេក ១ ផ្លែ - ក្រូចឆ្មា ១ ផ្លែ - សាច់ជ្រូកបីជាន់ឬសាច់មាន់ ២៥០ ក្រាម - សណ្តែកដីលីងរួច ១០០ ក្រាម - អំបិល ១ ស្លាព្រាកាហ្វេ - ស្ករស ២ ស្លាព្រាកាហ្វេ - ប៊ីចេង ១ ស្លាព្រាកាហ្វេ - ទឹកត្រី ១ ស្លាព្រាបាយ - ខ្ទឹមក្រហម ២ ឬ ៣ កម្ពឹស - ស្លឹកជីគ្រប់មុខ #វិធីធ្វើ ១. ពុះត្រយ៉ូងចេកជាពីរ បន្ទាប់មកឆ្គៀលទ្រនង់វាចោលរួចយកចាំបិតមុខពីរហាន់ទទឹងស្តើងៗ បន្ទាប់មកដាក់ត្រាំចូលក្នុងទឹកដែលមានច្របាច់ក្រូចឆ្មា មួយសន្ទុះក្រោយមកធ្វើការច្របាច់យកចេញដាក់ចានធ្វើបែបនេះដើម្បីឲ្យត្រយ៉ូងចេកមិនខ្មៅ។ ២. ដាក់ដាំទឹកស្ងោសាច់មាន់ ឬសាច់ជ្រូកឲ្យផុយ បន្ទាប់មកស្រង់សាច់ចេញ ប៉ុន្តែមិនត្រូវចាក់ទឹកដែលស្ងោនោះចោលទេ។ ៣. បុកសណ្តែកដី,បេះស្លឹកជី,ហាន់ខ្ទឹមក្រហមជាបន្ទះស្តើងៗទុកមួយអន្លើ។ ៤. ប្រើកូនចានមួយលាយទឹកស្ងោដែលបានទុកនោះជាមួយ និងអំបិល, សណ្តែកដីបុករួច,ស្ករស,ប៊ីចេង,ទឹកត្រីចូលកូរឲ្យសព្វរួចបន្ថែមខ្ទឹមក្រហមចាក់ចូលក្នុងត្រយ៉ូងចេករួចធ្វើការច្របល់វាឲ្យសព្វច្របាច់ក្រូចចូលច្របល់រហូតដល់ត្រយ៉ូងចេកទន់ជាការស្រេច។
ReplyDeleteWelcom design blogUpdate ounKasmile
MONDAY, JANUARY 22, 2018
ខ្មែរយើងពីដើមមានប្រពៃណីមួយ គឺសត្វចិញ្ចឹមគេមិនបរិភោគទេ ហើយក៏គេមិនលក់យកទៅកាប់សាច់ដែរទោះប្រើលែងកើតក៏ដោយ លើកលែងមាន់ទាឬជ្រូក ។ គោ ក្របី ដែលជាសត្វចិញ្ចឹមដើម្បីធ្វើស្រែចម្ការចាស់ពីដើមលោកទុកដូចសមាជិកគ្រួសារមួយដែរ ទោះបីសត្វនោះស្លាប់ក៏គេមិនព្រលះសាច់យកមកបរិភោគដែរ ។ ហើយកាលពីសម័យសង្គមរាស្រ្តនិយមក៏មានបំរាម ហាមកាប់និងលក់សាច់គោក្របីនៅរៀងរាល់ថ្ងៃសីលថែមទៀត ។ បើយើងមើលក្នុងសៀវភៅទំនៀមទម្លាប់ខ្មែររបស់លោក មៀច ប៉ុណ្ណ ក៏បាននិយាយថាមានភូមិស្រុកខ្លះរហូតធ្វើពិធីខមាទោសសត្វគោ ក្របីដែលខ្លួនប្រើនោះទៀតផង។ ចំពោះឆ្កែ ឆ្មា គេទុកដូចជាមិត្ត បើមនុស្សណាស៊ីឆ្កែ ឆ្មា អ្នកស្រុកនិងតិះដៀលថាជាមនុស្សថោកបំផុត។
សត្វក៏វាមានអារម្មណ៏ដូចមនុស្សដែរ គ្រាន់តែវានិយាយភាសាមនុស្សមិនកើត ។ ម្តាយខ្ញុំគាត់មិនពិសារសាច់គោទេ គាត់និយាយប្រាប់ខ្ញុំថា គាត់ឈប់បរិភោគសាច់គោតាំងពីក្មេងគឺក្រោយពេលដែលគាត់ដើរកាត់កន្លែងសត្វឃាត ឃើញគោមួយក្បាលមានកូន ហើយមេវាគេអូសយកទៅសំពង កូនគោស្រែករកមេវា ឯមេបានត្រឹមស្រក់ទឹកភ្នែកក្នុងចំណង។ តាំងពីនោះមកគាត់ស្បថលែងបរិភោគសាច់គោរហូត ។ ខ្ញុំនិយាយនេះមិនមែនហាមប្រាមបងប្អូនមិនអោយបរិភោគសាច់គោ ក្របីទេ ប៉ុន្តែគ្រាន់តែចង់បង្ហាញថាសត្វក៏មិនខុសពីមនុស្សនោះដែរ ហើយវាស្មោះត្រង់ជាងមនុស្សទៅទៀត ។
(រូបភាពរបស់អង្គការការពារសិទ្ធសត្វ)
ប្រភពអត្ថបទ : លោកពូ Tara Om
Oun Kaka